Grand Canyon: Dag 25-28: De Eiffeltoren van Amerika

Na ons korte bezoek aan Monument Valley in het noordoosten van Arizona reden we naar een van de zeven wereldwonderen: de Grand Canyon. Grofweg 3 uur rijden vanaf Monument Valley. De Grand Canyon is 446 km lang, maximaal 29 km breed en kan een diepte bereiken van meer dan 1800 meter. De reden waarom deze canyon zo diep is, is vanwege de Colorado River. Deze maakt de canyon steeds dieper en dieper. Er komen per jaar zo'n 5 miljoen bezoekers. Het merendeel van de bezoekers bezoekt de South Rim. North Rim kun je ook bezoeken en daar kom je het beste vanuit Page waar we een dag ervoor waren. South Rim is dus erg toeristisch en North Rim is wat meer ongerept. Maar de North Rim is ook vaak dicht vanwege waterschade, wat aan de orde was terwijl wij er waren. Veel mensen die in Las Vegas zijn geweest komen daarna naar de Grand Canyon, want ook dat is niet te ver rijden. Maar wij kwamen dus van de andere kant.

Wij hadden sterk het gevoel dat er hele verschillende soorten bezoekers komen. Waar je in Zion of Bryce wat meer natuurliefhebbers tegenkomt, zie je bij de Grand Canyon hele bussen toeristen die uitgeladen worden, een foto maken en weer de bus in gaan. Natuurliefhebbers waren er ook, mensen die flinke hikes gingen maken bijvoorbeeld. Het wordt ten zeerste afgeraden om binnen 1 dag van boven op de South Rim naar beneden te lopen en weer terug. Je kunt bij de Phantom Ranch blijven slapen, of je tentje opzetten en dan de volgende dag weer terug. Wat ben ik trouwens blij dat ik niet houd van kamperen, maar daar kom ik zo op terug.

Vanaf Monument Valley werd het weer een beetje minder. Meer bewolking, lagere temperaturen en wat meer regen. We hadden eigenlijk een rafting tour geboekt, maar aangezien ik toch al niet 100% fit was leek het ons geen goed idee om in 12 graden en bevolking op woest water te zitten. Dat doen we de volgende keer ;) Op de zaterdag dat we aankwamen was het weer best prima, 16 graden met een beetje bewolking. We kwamen aanrijden vanuit het oosten en kwamen al snel een aantal 'scenic view points' tegen waar we mooie foto's hebben kunnen maken. Het klinkt misschien stom maar ik dacht echt dat je in de Grand Canyon bovenop een berg stond en dan naar beneden kijkt, maar je staat dus gewoon op de aarde en je kijkt naar beneden. De dieptepunten verschillen heel erg per locatie maar je kan het je gewoon niet voorstellen hoe diep het is. Je kijkt echt over de rand van de aarde heen naar beneden. Ook hier waren de kleuren weer onvoorstelbaar, donkerrood tot spierwit; je ziet van alles. We gingen het park in en reden naar Desert View. Hier staat nog een oude uitkijktoren waar je uiteraard prachtig over het meest rechter gedeelte van de canyon heen kunt kijken. Waar het dus in Zion maar met name in Bryce erg rustig was, was het in de Grand Canyon niet. We waren er op een zaterdag en het was wel erg druk. Maar gelukkig hoefden we niet heel lang te wachten totdat we bij de rand stonden om mooie foto's te maken. Toen we bij Desert View point waren hoorden we een stel met elkaar ruzie maken en dat was eigenlijk heel grappig, want die vent zei "Oh we kunnen ook nog daarheen lopen," waarna dat wijfie zegt "Het lijkt allemaal op elkaar, het is gewoon een groot gat en dat ziet er overal gewoon hetzelfde uit!" Ze had wel een beetje gelijk want ja je kijkt gewoon de canyon in, maar het mooie eraan is dat het zo immens groot is en je echt op de details moet letten. We reden daarna door naar de visitor center voor informatie, want dat heb je hier wel nodig. We kregen weer allerlei boekjes mee van routes die we konden lopen, Ranger Tours enz. Je kan alles hier het beste te voet doen want voor je het weet is de parkeerplaats helemaal vol. Er rijden ook shuttles heen en weer naar de village, visitor center en Hermits Rest, overal weer een ander uitzicht. Toen we alle info hadden besloten we maar in te checken in onze lodge. Bij de andere parken hadden we accommodaties buiten het park, maar in Grand Canyon hadden we een kamer in een lodge. Een lodge is een soort rustieke locatie, veel hout enzo, en wij verbleven in Yavapai Lodge. Het woord 'Yavapai' zie je hier een hele hoop. Dit is een Indianenstam die flink aanwezig zijn in Arizona. Inchecken ging soepel, de lodge is verspreid over verschillende gedeeltes, en wij moesten naar gedeelte nummer 6 aan de west zijde. Toen we aankwamen zagen we al een aantal mensen voor de deuren staan en hannesen met de sleutels. En ja hoor ook onze sleutels werkten niet op de deur. Zo maak je toch snel een hoop vrienden want iedereen komt elkaar opzoeken om te zeuren ;) Het bleek een probleem te zijn voor alleen gedeelte nummer 6 en er kwam een mannetje aan om alles te resetten. Toen dat rond was zijn we even wat gaan eten in een soort Grand Canyon foodcourt. Er stond weer genoeg op het programma dus we lagen er al vroeg in.

De volgende ochtend keken we uit het raam en besloten we toch maar onze lange broeken aan te doen. Donkere wolken kwamen onze kant op en het was erg koud. Zo'n 8 graden om precies te zijn. We wilden graag de South Rim Trail doen, een makkelijk begaanbaar pad die leidt van de Visitor Center naar de Grand Canyon Village. We gingen goed op weg en hebben mooie foto's gemaakt. Maar toen we bij een klein museum kwamen begonnen de druppels te vallen. Snel naar een shuttle bus en terug naar de auto, want dan konden we zelf bepalen waar we heen wilden. We besloten te gaan lunchen in de village en daarna naar Hermits Rest te gaan met de bus. Hermits Rest is een gebouw uit 1914 wat nu een cafe/giftshop is geworden. Hier begint het wandelpad de Hermits Trail. Toen we aan het lunchen waren leek de lucht op te klaren en dus gingen we (na een bezoek aan de giftshop) op naar het shuttle busje. We waren nog maar net de bus in of het kwam met bakken uit de hemel. Donder, bliksem, sneeuw, hagel en KOUD! Gelukkig zaten wij in de bus, maar die werd inmiddels gebruikt als een soort schuilplaats en werd snel heel druk. We besloten toch helemaal door te gaan naar Hermits Rest. Het uitzicht was zo bijzonder, de wolken gingen namelijk de canyon in, wat heel gek is want je bent gewend dat wolken boven je zijn, maar nu waren ze op dezelfde hoogte of zelfs lager. We zijn maar niet gaan hiken, want dat werd ook afgeraden. Toch maar terug naar de village waar ik een stukje taart met een lekker kopje thee ging drinken, dat had ik echt wel nodig! De dagen in een national park zijn erg inspannend dus de dag was om een uur of 9 wel weer klaar.

Maandag zouden we dus gaan raften, maar het was niet erg warm. Ze zeggen wel dat hoe lager je komt in de canyon hoe warmer het wordt, maar het was een goeie beslissing. Er was wat meer blauwe lucht op maandag dus we gingen hiken. Dat was wel iets wat op de bucket list stond, en ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben. We gingen vanaf Sotuh Kaibab point de trail naar beneden. We hadden ongeveer 2 mijl naar beneden gelopen, maar ja als je naar beneden gaat moet je ook omhoog. Dat was wel wat minder want het is gewoon weer dezelfde weg omhoog. In Zion en Bryce kon je echt een rondje maken. Desalniettemin was het uitzicht prachtig en hadden we lekker zon. En we hebben Jaapie de eekhoorn weer gezien! Het pad was nog best nat van de dag ervoor, dat maakte het wel uitdagend. Het was weer 76 verdiepingen naar boven en naar beneden, dus we waren wel echt kapot. We hebben een rustig plekje opgezocht met uitzicht over de canyon waar we onze lunch genuttigd hebben. Ik had gezegd dat ik niet houd van kamperen, nou dat was maar goed ook want op het rustige puntje (wat binnen 10 minuten niet meer zo rustig was) kwamen we een vent tegen die vertelde dat hij mensen gesproken had die de dag ervoor (de regendag) naar beneden waren gehiked en toen ze beneden waren gingen kamperen. Deze mensen hebben in een toilet moeten slapen omdat het zo ontzettend koud was. Ze hebben zich warm moeten houden met van die handdrogers die daar hangen. Ze dachten dat ze het niet zouden overleven. Nooouuuu mij niet gezien. Wij hadden het prima in de lodge, was wel een beetje koud maar ja daar heb je een verwarming voor (en geen handdroger).

We zagen voordat we het park in reden een aantal borden langs de weg waarop stond dat er een IMAX voorstelling was over de Grand Canyon. Aangezien het weer dus een beetje minder was besloten we dat dit een mooi plan B was voor het raften. Het was zeker een aanrader. Het was een hele mooie film die de geschiedenis liet zien van de Grand Canyon en wie het eigenlijk ontdekt had. Ter water schijnt dit ene Powell te zijn die met zijn crew de woeste wateren ging verkennen. Leuk feitje, hij had maar 1 arm. Dat is wat ik onthouden heb! Nee grapje, ook dat er hele enge diertjes in de canyon wonen. Misschien was het maar goed dat het weer niet geweldig was.

Ze noemen de Grand Canyon ook wel de Eiffeltoren van Amerika, want van welke kant je het ook fotografeert het is prachtig. Het was ook onwijs mooi. Dit was het laatste national park van de trip die we samen doen. De foto's zijn prachtig, maar dit is echt een park waar je je ogen uitkijkt. Voor iedereen is er wat: als je alleen maar een beetje foto's wilt maken is het prima, maar als je een hardcore hiker bent dan heb je ook de tijd van je leven. We hebben echt een top tijd gehad :)